Getuigenis #18 – Paul-André Minon

Men gaf me kleine pilletjes om mijn aanvallen, angst, slapeloze nachten en pijn te kalmeren…

Men zei: “Het is om je te helpen.”
En in het begin… ja, dat hielp.

Het lichaam kalmeerde, de geest vertraagde, de stilte keerde terug, de pijn verdween.

Maar op een dag begreep ik dat die stilte geen vrede was.
Het was leegte, en vooral: afhankelijkheid.

😶 Ik glimlach minder.
💤 Ik voel minder.
🌙 Ik slaap, maar zonder dromen, en alleen als ik de pillen op het juiste moment neem.
🚶 Ik loop, maar ik leef niet meer zoals vroeger.

Wanneer ik zou willen stoppen, schreeuwt mijn lichaam veel harder dan ik.
Het huilt, het verscheurt me van binnen.
En zo weinig mensen kunnen dit echt begrijpen.

💊 We nemen legale drugs, verpakt als medicatie.
Men belooft ons stabiliteit, maar langzaam worden we eraan geketend.

Wanneer je wilt ademen, wurgt alles je met bijwerkingen en pijn.

Ik verwerp de reguliere geneeskunde niet.
Ze heeft mijn leven meerdere keren gered, en ik heb echt bewondering voor mijn huidige neuroloog en huisarts.
👩‍⚕️👩‍⚕️ Ze vormen een essentieel duo voor mij vandaag.

Ik weet dat ik niet alleen ben.
Ik klaag niet, ik leg uit.

Sommige van mijn reacties of houdingen kunnen beïnvloed zijn door deze “dingen” die ik bewust elke dag neem.

Sommige mensen, zelfs heel dicht bij me, begrijpen dat niet volledig.
Deze tekst geeft enkele verklaringen, maar ik ben niemand kwalijk te nemen dat ze dit niet volledig kunnen begrijpen zonder het van binnenuit te hebben meegemaakt.

Behalve misschien één persoon, één enkele…
💔 maar dat is het leven, je moet het nemen zoals het komt, met zoveel mogelijk wijsheid.

Over alles durven spreken zonder schaamte, op een eenvoudige manier, is ongelooflijk moeilijk, zelfs met de naasten.

Toch zijn er enkele mensen met wie het lukt, gewoon, zonder zelfcensuur.
Vaak zijn het niet degenen die je als eerste had gedacht, en toch valt het op hen.

Dat betekent niet dat ik de anderen afwijs.
Vaak is het juist met diepe liefde of vriendschap dat we ons censureren,
en paradoxaal genoeg is het ook met diepe vriendschap dat we ons durven te openen.

🌧️ Echte genezing is niet volledig van deze behandelingen af zijn.
Het is de noodzakelijke accepteren en erover praten zonder schaamte,
zoals je over het weer praat.

🕊️ Dat is het, de witte gevangenis.

(Een deel van deze tekst komt niet van mij; ik heb het aangepast zodat het echt bij mij past, maar het origineel heeft me erg geïnspireerd.)