Getuigenis #10 – Athéna

🌸 Ik ben Athéna (een bijnaam, omdat ik anoniem wil blijven).

Ik ben altijd een vrouw vol leven geweest. Ik hield van mijn werk en deelde mijn leven met mijn man, die ook mijn collega was. Alles leek gemaakt om te blijven duren. Tot de dag dat ik op mijn 30ste mijn allereerste epileptische aanval kreeg.

Het was het begin van een reeks aanvallen… en het begin van een totale omwenteling.

Door de ziekte moest ik mijn werk opgeven. Mijn man besloot ook te vertrekken. Maar al snel ontdekte ik een pijnlijke waarheid: na zes jaar relatie bleek wat ik voor liefde hield slechts schijn. Voor hem was ik een voorbijgaande vrouw, nuttig voor zijn projecten, maar niet zijn echte levenskeuze.

💔 Deze ontdekking, samen met mijn aanvallen, brak me aanvankelijk diep. Ik had het gevoel alles te hebben verloren: mijn relatie, mijn werk, mijn houvast.

Maar na verloop van tijd voelde ik een soort bevrijding, alsof mijn ziel en lichaam een gewicht kwijtraakten. Mijn aanvallen zijn nu gestabiliseerd. Ik werk niet meer, ik leef van mijn ziekte-uitkering en de spaargelden van mijn leven.

🌱 Vooral: ik heb mijn ogen geopend.
Mijn eerste aanval was een schok: het dwong me de waarheid te zien, oprechte mensen van schijn te onderscheiden. Wat leek op een einde, werd een nieuw begin.

Ik leef beter alleen dan slecht begeleid. Mijn aanvallen, hoe pijnlijk ook, hebben me wakker geschud uit een droom. Vandaag bekijk ik het leven anders, met meer helderheid, waarheid… en kracht.